Human after all is het resultaat van een onderzoekstraject dat in 2018 is begonnen en een groot aantal referenties samenbrengt in een immersieve, multidisciplinaire, narratieve installatie die reflecteert op het overkomen van persoonlijke uitdagingen en angst die worden veroorzaakt door verregaand individualisme in de huidige samenleving. Zowel qua onderwerp, materialiteit als proces is de installatie een oefening in geweldig zijn terwijl je jammerlijk faalt.
Voor deze presentatie in tijden van social distancing werd een selectie van (bijna) voltooide werken thuis in verschillende samenstellingen gefotografeerd en online gedeeld. Later in 2020 wordt de volledige installatie fysiek gepresenteerd (locatie wordt nog bekend gemaakt).
Lees verder Een postreligieus drieluik van grafische zelfportretten op monochrome grijze achtergronden waaraan context ontbreekt, beklemt de toeschouwer met zijn onverschillige aanwezigheid. Een levensgroot wasfiguur, een monnik die in een clown verandert, rouwt om het verlies van zijn goddelijke doel. De wijze dwaas, een nar, komt even op adem voordat hij weer verandert in een personage om anderen mee te vermaken. De ruimte wordt kleiner. Een blauwe hemel, die altijd boven ons hoofd hing, komt gedesillusioneerd naar beneden. Een solide horizon, deels mat, deels glanzend, belemmert het zicht op wat erachter of in de toekomst ligt. Twee stoelen en een ligbed herinneren aan momenten van passiviteit, angst en innerlijke contemplatie. Een moment van troost. Een klein doosje, discreet in een hoek geplaatst, bevat de dingen waar we geborgen door voelen. Speelkaarten liggen verspreid over de vloer, maar er blijft een klein deel van het kaartenhuis over. Drie biezen panelen hangen als iconen van nostalgie en geven een gevoel van thuis. Zeven handgeweven panelen, die lijken op de Groningse ‘schoteldoek’, worden willekeurig over de muur geplaatst, als aandenken aan persoonlijke prestaties. Een handgestoken spiegel wordt onder een hoek op de vloer geplaatst en nodigt ons uit om vanuit een ander perspectief naar onszelf te kijken. De installatie Human after all creëert een introverte en ingetogen setting die verwijst naar-, en speelt met collectieve en persoonlijke referenties, symbolen en literaire bronnen. Dat doet het op manieren die meestal intuïtief zijn en geen vaste verhaallijn bevatten. Centraal in het werk staat het bevrijdende maar ook beklemmende karakter van persoonlijke autonomie – en neemt het denken van Friedrich Nietzsche als een belangrijke inspiratiebron. Nietzsche stelt dat de mens niet klaar is om de gevolgen van het soort leven dat we voor onszelf hebben vormgegeven onder ogen te zien, nadat we datgene wegnamen wat hier het meest in centraal stond: geloof. Nietzsche’s dolle mens (de dorpsgek) is zich bewust van de gevaren, maar de mensen zijn niet klaar om de waarheid te horen. “Hoe zullen we onszelf troosten […]?” – een vraag die tot op de dag van vandaag bij ons resoneert. Human after all is een persoonlijke oefening in het overkomen van de angst om te falen of tekort te schieten, die gepaard gaat met het besef dat we volledig verantwoordelijk zijn voor onszelf in de individualistische samenleving van vandaag. Referenties uit religie, commedia dell’arte, modernisme, kleurentheorie en Groningse ambachten spelen een belangrijke rol bij het leiden van de kijker door het narratief. Het werk reflecteert op hoe we, als harlekijnen of clowns, voortdurend van rol veranderen om onszelf staande te houden in het leven, maar verbergen dat we ons eigenlijk alleen en kwetsbaar voelen – menselijk, al te menselijk. Human after all onderzoekt, door het onderwerp, materialiteit en onstaansproces, hoe het omarmen van de strijd noodzakelijk is voor zelfoverwinning – dat we geweldig kunnen zijn als we onszelf toestaan om jammerlijk te falen.
–
